Creatures of hope

Wczoraj w Warszawie odbyła się Wielka Demonstracja - Gdzie ta dobra zmiana dla zwierząt. Protest odbył się, ponieważ Prawo i Sprawiedliwość chce zrezygnować z praktycznie najważniejszych zapisów w nowelizacji ustawy o ochronie praw zwierząt: zakazu chowu zwierząt na futra, trzymania psów na łańcuchach, cyrków ze zwierzętami i uboju rytualnego. Pod sejmem pojawiło się około 5 tysięcy osób.

Maszerowanie ulicami dużych miast i krzyczenie prozwierzęcych haseł zdecydowanie należy do moich zainteresowań. Kiedy widzi się taki tłum ludzi, gdzie nie widać ani początku ani końca maszerującej kolumny, napawa to ogromną energią do działania. Daje poczucie, że zmiana jest możliwa. Nawet ta dobra zmiana dla zwierząt w Polsce.

Jednak po zakończonej manifestacji nie byłam w takiej euforii jak po The Official Animal Rights March w Londynie, o którym pisałam w poprzednim poście. Niestety ogarnął mnie połowiczny niesmak, a była to wina niektórych słów, które zostały wygłoszone ze sceny pod sejmem.

To nie jest marsz lewaków!!!!1111

Podczas demonstracji kilkakrotnie było podkreślane, że to nie jest marsz zwolenników lub przeciwników takiej czy owakiej partii politycznej. Oczywiście, nieważne komu kibicujemy w politycznych przepychankach prawa zwierząt powinny być ponadto. Ale krzyczenie ze sceny, że to nie jest marsz lewaków to już chyba lekka przesada. Myślę, że na marszu byli i lewacy, i prawacy, i ludzie nieidentyfikujący się z żadną z tych grup. Jednak wykluczanie jednej z nich, wydaje się trochę nie na miejscu. Nawet, jeżeli ktoś uważa, że "lewak" to największa obelga jaką może obrzucić drugiego człowieka.

Ja przepraszam bardzo, ale żeby na demonstracji o prawa zwierząt padały hasła o "humanitarnym uboju"? Noż witki opadają... Czy ktoś mi jest w stanie wytłumaczyć jak można zabić kogoś, kto nie chce umrzeć w sposób humanitarny? Ogłuszenie przed morderstwem jest humanitarne? Zakażmy uboju rytualnego, ale nie sugerujmy przy tym, że inne formy mordowania zwierząt są okej.

Kiedy niedawno przeczytałam, że Gary L. Francione, czyli jeden z trzech najbardziej znanych filozofów piszący na temat praw zwierząt jest przeciwnikiem kampanii, czy innych demonstracji przeciw jednej, konkretnej formie wykorzystywania zwierząt (np. zakaz uboju rytualnego) to nieco się zdziwiłam. Uważa on, że protestując przeciw jednej formie przemocy, dajemy pewnego rodzaju przyzwolenie na inne formy przemocy wobec zwierząt, a to jest niemoralne i nieetyczne (np. protestując przeciw ubojowi rytualnemu, ale już nie przeciw całkowitemu zakazowi eksploatacji zwierząt). Moja pierwsza reakcja była "ale jak to?". Przecież nagłaśnianie problemu i organizowanie jakichś specjalnych akcji i kampanii przeciwdziałających mu pomaga zwierzętom. Ale teraz widzę, że jeżeli prozwierzęca demonstracja nie ma wegańskiego wydźwięku (tzn. robienie wszystkiego, co jesteśmy w stanie, aby ograniczyć cierpienie zwierząt), to pojawiają się takie kwiatki jak "humanitarny ubój".

Dyskryminacja gatunkowa jest jedną z form opresji, a wszystkie formy opresji są ze sobą połączone. Na demonstracji przemawiały też przedstawicielki wsi, w których działają fermy futrzarskie i dokładnie opisywały jak ten "przemysł" negatywnie wpływa na życie mieszkańców terenów wiejskich. Poza tym jeden aktywista Otwartych Klatek przypomniał, że na fermach futrzarskich, fermach mlecznych, czy w rzeźniach niestety często pracują ubodzy ludzie lub emigranci, którzy nie mają innego wyboru. Bo na dobrą sprawę, kto by chciał pracować w takim miejscu? Często dochodzi tam do nadużyć wobec zatrudnionych, którzy są wykorzystywani przez pracodawcę. Nie powinniśmy antagonizować takich ludzi. Mówiła o tym też Evanna Lynch na marszu w Londynie i praktycznie każdy aktywista_ka, który_a brał_a udział w "undercover operations" (gdzie aktywiści zatrudniają się w rzeźniach czy na innych fermach w celu dokumentacji praktyk wobec zwierząt). To nie ci ludzie są problemem, mimo że wydaje się, że to oni zabijają zwierzęta. Problemem jesteśmy my, jeśli płacimy za produkty pochodzące z takich miejsc.

Może się wydawać, że trochę powyżej ponarzekałam (och, jakie to polskie <3), ale ogólnie jestem zadowolona, że pojechałam na demonstrację i z pewnością wybiorę się na kolejne, jeśli zostaną zorganizowane. Bo tu chodzi o zwierzęta, a one głosu nie mają, więc my musimy być ich głosem. Głęboko wierzę, że świat bez cierpienia i eksploatacji zwierząt jest możliwy, może go nie doczekam, ale z pewnością będę o niego walczyć.

W sobotę, 25 sierpnia 2018 roku, odbył się The Official Animal Rights March w Londynie organizowany przez Surge i HeartCure. Oszacowana liczba wegan, którzy wzięli w nim udział to 10 000. Oficjalne marsze odbyły się (oraz odbędą się) w kilkunastu miastach na całym świecie, w tym także w Warszawie. Miałam przyjemność być na marszu w Londynie.

Kiedy idziesz pośród tysięcy innych ludzi ulicami jednego z największych miast na całym świecie, wykrzykując pro-zwierzęce hasła, nie czujesz się już samotnie. Czujesz jedność z ludźmi, z którymi maszerujesz ramię w ramię. Jesteście tu z tego samego powodu. Po to, aby walczyć o prawa zwierząt. Energia, która emanuje od takiego tłumu jest niesamowita. Czuć moc. Już nie jesteś jedyną osobą, która uważa, że należy coś zmienić, są tysiące takich osób. Wtedy wiesz, że ta zmiana  wkrótce nadejdzie. A Ty nie przestaniesz o nią walczyć.

Na koniec marszu zawsze są przemowy. W tym roku tematem powtarzającym się był aktywizm. Sam weganizm niestety nie wystarczy, potrzebne są działania. Nieważne, czy to będzie aktywizm uliczny, czyli tak zwany outreach, sześcian prawdy Anonymous for the Voiceless, Earthlings Experience, czuwania przed rzeźniami (vigils) organizowane przez Save Movement, czy może bardziej radykalne działania jak direct action podejmowane przez Animal Liberation Front. Ważne jest, żeby znaleźć formę aktywizmu, która najbardziej nam odpowiada i nie przestawać walczyć o prawa zwierząt, bo zwierzęta nas potrzebują. Bądźmy głosem tych, którzy go nie mają.

***
Zdjęcia z instagramów:
@depth_of_dan
@ethi.k
@pack_mumma 
***

Wczoraj w brytyjskim programie śniadaniowym Good Morning Britain poruszono temat mleka. Tytuł debaty brzmiał "mleko to morderstwo". Gośćmi programu byli wegański aktywista Joey Carbstrong i mięsożerny kucharz Anthony Worrel Thompson.

Najpierw zacznijmy od tego, czego można by oczekiwać od takiej dyskusji. Osobiście chciałabym wysłuchać stanowiska wegańskiego aktywisty, dlaczego spożywając i kupując mleko przyczyniamy się do mordowania zwierząt. Pewnie większość ludzi nigdy nie przyszłoby do głowy, że mleko jest w jakimkolwiek stopniu powiązane z cierpieniem zwierząt. Przecież jak myślimy o procesie dojenia krowy to widzimy wielkie zielone polany, na których pasą się krowy i raz na jakiś czas przychodzi do nich babuszka lub dziadzio, żeby je wydoić. Gdzie tu przemoc? Gdzie to cierpienie? Jednak weganie nie spożywają mleka (ani innych produktów odzwierzęcych), więc chyba jednak mają jakieś powody ku temu. Wydawałoby mi się to oczywiste, że w takiej dyskusji głos weganina powinien być kluczowy, bo podważa nasze głęboko zakorzenione koncepcje. Co więcej, bez tego głosu taka dyskusja nie ma prawa bytu, bo inaczej będziemy sobie przytakiwać, że mleko jest super, a weganie jak zwykle nękają innych swoimi opiniami.

Potem mięsożerny kucharz powinien mieć szanse się odnieść do argumentów aktywisty. A co powinni robić prowadzący programu? Jak dla mnie ich zadaniem jest moderacja dyskusji, zadawanie odpowiednich pytań i pilnowanie, żeby każda zaproszona osoba miała szansę się wypowiedzieć.

A tymczasem co się wydarzyło w Good Morning Britain?
SHITSTORM na trzy fajerki!

W skrócie nie dało się tego oglądać. Wszyscy się przekrzykiwali i sobie przerywali. Nie było tu żadnej merytorycznej dyskusji.

Po obejrzeniu tej dyskusji nadal do końca nie wiemy, dlaczego mleko to morderstwo. A taki miał być temat tego spotkania. Czy jest to wina wegańskiego aktywisty? Jak dla mnie nie. Joey Carbstrong zaczął coś wyjaśniać, ale tu bum! Piers Morgan się wtrąca, zadaje kolejne pytanie, potem Anthony Worrel Thompson zaczyna się wypowiadać, Joey próbuje odpowiedzieć na jego argumenty, a tu kolejne pytanie i tak bez końca. Jeden wielki chaos.

Poza tym prowadzący ciągle atakowali Joey'ego. Może on mieć inne poglądy od nich, ale to nie powód, żeby wprowadzać do rozmowy taką wzajemną niechęć. Według mnie jak się zaprasza kogoś do programu to należy traktować go z należytym szacunkiem. Prowadzący nie powinni zajmować tak bardzo określonych stanowisk po jednej lub drugiej stronie debaty. Powinni kierować przebiegiem dyskusji. Bo jaki jest cel takiej dyskusji w telewizji? Mnie się wydawało, że to edukacja społeczeństwa, dzięki takim rozmowom ludzie oglądający taki program powinni dowiedzieć się czegoś nowego, może poznać inny punkt widzenia. Celem takiej dyskusji nie powinno być atakowanie zaproszonego gościa, bo ma inne poglądy od ciebie. I nie, to nie są poglądy nawołujące do morderstw, gwałtów, przemocy, ale wręcz przeciwnie, do pokoju. Szczytem bezczelności ze strony Piersa Morgana było przytoczenie wydarzeń z przeszłości Carbstronga, aby podważyć to co on miał do przekazania. To już był jakiś nowy poziom chamstwa i żałosnego szukania taniej sensacji. Nie podoba mi się co mówi osoba z po przeciwnej stronie debaty, a nie mam żadnych kontrargumentów, więc pogrzebię w jego przeszłości. Ha! Był zaaresztowany! Mówisz o pokoju, a aresztowano cię za posiadanie naładowanego pistoletu. Ha! Mówisz o pokoju, a dwa lata temu napisałeś jakieś hate comments! Ha, ha, ha! Hipokryta! W tym momencie nawet Anthony Worrel Thompson wziął w obronę Carbstronga, bo chyba każdy przyzwoity człowiek wie, że to zagranie było obrzydliwe. No i chyba nie muszę wspominać, że nie miało żadnego związku z tematem dyskusji. Dodajmy jeszcze, że Carbstrong już wcześniej wypowiadał się o swojej przeszłości i nie ukrywa faktu, że był członkiem gangu, że był uzależniony od narkotyków ani że był w więzieniu.

Może ta debata by mnie tak nie sfrustrowała, gdyby nie to, że dowiedziałam się o niej w pracy. Jedna z moich koleżanek w pracy określiła to zagranie jako "good investigative journalism". Już wtedy, kiedy nawet nie znałam wszystkich faktów i nie widziałam dyskusji, wiedziałam, że to zagranie nie było OK. Przeraża mnie myśl, że są ludzie, którzy myślą inaczej. Czemu nie możemy się nawzajem szanować? Czy to tak dużo? Poza tym, jeśli za "good investigative journalism" uznajemy wpisanie nazwiska aktywisty w google to nie mam pytań. Może nawet specjalnie zaprosili Carbstronga, bo znali jego przeszłość i chcieli "zszokować" ludzi.

Podsumowując, debata, która miała być pomiędzy wegańskim aktywistą i mięsożernym kucharzem przerodziła się w debatę między wegańskim aktywistą a Piersem Morganem. Piers nie miał żadnych kontrargumentów na stwierdzenie, że pijąc mleko przyczyniamy się do cierpienia zwierząt, więc odwrócił kota ogonem i zaczął obsmarowywać swojego gościa, przytaczając wydarzenia z jego przeszłości, żeby podważyć jego wiarygodność. Jeżeli to jest standard wśród dzisiejszych dziennikarzy, to już chyba nie ma dla nas nadziei.

but vegan terrorists, tho!


Całą debatę możecie obejrzeć tutaj!